ben onu asıl bunun için severdim en çok
o aykırı, yönsüz,yordamsız gibi çılgın, öfkeyle dolanıp da ansızın bir yerlerde duruluveren, bir büyük boşluğun ayakucunda ya da bir yeşilin akıl almaz bir incelikle kırılıverdiği noktada düğümlenip dağılıveren çizgiler karmaşasında yolumu yitirirdim.
işte tam orada, tam o noktada her şey hüzün dolu bir sızıyla ona doğru iterdi beni. öncesiz, sonrasız o olurdum. “ben onu asıl bunun için severdim en çok.”
o benim gereksindiğim acı, özlediğim mutsuzluk, uzlaşmazlık, onulmaz can sıkıntımdı. kırılganlığım, öfkem, hoyratlığımdı.”
0 yorum:
Yorum Gönder